Stofdeeltjes dansen geruisloos en gracieus in de zonnestralen die door de boogramen het atelier binnenvallen en heldere vlakken op de vloer maken. De chaos en de geluiden van de stad zijn buitengesloten. Binnen: een grote werktafel, een sofa die zijn beste dagen heeft gehad, talloze doeken van verschillende omvang en een bont palet van schildersbenodigdheden in elke hoek. De jonge tekenaar is geconcentreerd. Hij weet, er is haast geboden. Het tekenen van lichamen is een enorme inspanning, niet alleen voor de kunstenaar maar ook voor zijn modellen. Hij staat schuin achter de ezel, met ontbloot bovenlijf en ogenschijnlijk roerloos, maar zijn ogen verraden het belang van het moment. Zijn strakke blik richt hij afwisselend op de vrouwen en op zijn papier. Zijn ogen leiden zijn hand en sturen het sepiakleurige Conté-krijt tussen zijn vaardige vingers. De wereld is voor even gereduceerd tot deze ruimte, waar geen plaats voor aarzeling is. Er is haast geboden.

compositie3

De stilte is bedrieglijk. Een vloed aan onuitgesproken woorden overbrugt de kleine afstand tussen hun lippen. Het jonge model staat bewegingsloos, haar ogen bijna gesloten en haar hoofd licht gebogen, een seconde verwijderd van de bevrijdende kus waar ze zo naar verlangt. Het is een eeuwigdurende seconde; modellen bewegen niet, hoe onervaren ze ook zijn en hoe kwellend hun houding ook is. In de eerste poseersessie had ze de onwennigheid van de onbekende vrouwelijke handen op haar naakte lichaam gevoeld, voorzichtig en fluweelzacht. In de tweede sessie was er vertrouwdheid en voelde ze de eerste tintelingen van huid en geest toen hun borsten elkaar raakten, schijnbaar terloops. De voortzetting kwam vanzelf in de derde sessie, waarin de toevalligheid plaats maakte voor gerichte uitdaging en verleiding, door beide vrouwen in minutieuze strelingen verpakt maar onmiskenbaar opzettelijk. En nu, in de vierde en laatste serie van drie bewegingsloze minuten, voelt ze door haar hele lijf de hunkering om de volgende stap te zetten in het magische moment dat de tekenaar op papier vastlegt. Toe, kus me.

Het tweede model staat als bevroren terwijl iedere vezel van haar lichaam gloeit. Ze geeft de tekenaar wat hij zoekt: een beeld van tederheid en aanstaand genot dat is gevangen in een pose van twee mooie vrouwen. Ze weet wat ze wil. Met haar adem streelt ze de lippen van het jonge model, zo mooi en zo dichtbij. Ze weet dat zelfs lust getekend kan worden, zeker door deze kunstenaar die ze zo goed kent. Van het verlangen dat het atelier vult is hij zich nog niet bewust, maar na zijn creatieve trance zal het in volle hevigheid over hem heen komen; ook dat weet ze. De jonge vrouw wier slanke taille ze omvat kent ze slechts van hun aanrakingen, maar ze weet genoeg. Haar wil ze, naar hem verlangt ze. De belofte van een compositie van drie.

“That’s it.”

De tekenaar legt het krijt neer en komt terug in de realiteit. En voor het eerst kijkt hij echt. Zijn modellen laten elkaar niet los, maar volharden in de pose die zoveel inspanning kost. Even openen ze hun ogen en kijken elkaar aan. De tekenaar voelt de wereld stilstaan als hun monden naar elkaar toe bewegen. Hij werpt een blik op het papier, en realiseert zich dan wat hij in zijn schets heeft gevangen: de intensiteit van een dialoog in stilte, de macht van bewegingsloze verleiding.

Twee prachtige gezichten maken zich los van een kus en draaien zich naar hem toe.

“No maestro, it’s not”.

Er is geen haast meer. De zonnige dans van de stofdeeltjes wordt versneld als ze beiden uitnodigend een arm naar hem uitstrekken.

Inzending ronde 6 van EWA Schrijfmarathon; vierde plaats.